Sessiz bahçelerin nazlı gelini

Sessiz bahçelerin nazlı gelini,
Beyaz bir düş, baharın ilk fısıltısı ,
Ağır ağır aralar narin yelpazesini,
Gizler içinde nice sevda gülüşü.

Yaprakları kadife, duruşu asil,
Açar inadına gecenin karanlığına,
Bir koku yayılır, sarhoş eder herkesi,
Taşır hasretle beklenen o haberi...

Beyazı umudu, pembesi sevinci,
Bir hece, bir dize, bir şiir her bir çiçeği
Dökülürken yere, ince ve de hüzünlü,
Bilir ki, bir başlangıca erilecek yepyeni...

Sen de bir müjde gibi açtın baharda,,
Sonsuzluğa uzanan bir mevsim oldun.
En derin, en narin en mahrem yerlerde,
Sevginin sevdanın en nadide en özel kokusu oldun.

Varlığınla doldu duyguların tüm boşlukları,
Gönllerde açtın ey güzel çiçek manolya.
Artık ne yokluğunun korkusu var, ne de kaygısı,
Çünkü sen, mevsimlerin en güzel baharı oldun.

Yok olmak, dalından kopmuş bir manolya gibi,
Sararmak solmak, kurumak ister aşıklar sen gibi,
Ne yaz ne bahar, sevenlerin en güzel mevsimi sensin,
Gözler de açar, gönüller de kokar o güzel kokun.

Ve aşıklar, artık o manolya kokusuna esir,
Kaybolmak istiyor sevilen senin varlığında.
Her şiirin dizesinde senin aşkın filizlenirken,
Şairlerin en güzel şiiri sensin, yürekle yazılan.

Hoş geldin manolya, hoş geldin dünya ya,
Bırak şimdi tüm derdi telaşı dışarıda.
Sen açtın seninle birlikte doğdu bu şiir,
Sadece hüzün ve huzurun olduğu bu sonbaharda.

Günaydın manolya, günaydın hüzün çiçeği,
Sevgiyle aydınlansın hep, ömrün ve gönlün,
Güneşin doğuşu gibi, taze ve umutlu olsun,
Eza ile cefa ile geçen günlerin artık son bulsun...