Sessiz Akan Dereler Şiiri - Doğan Çeçen

Bir zamanlar, rüzgârın diliyle başlayan
Bir sevda vardı gönlümde, saklı saklı…
Suların arasında, gizli köşelerde,
Duyulmadan büyüyen bir hikâye.

Bizim hikâyemiz,
Sözle değil, bakışla kuruldu.
Gizli yolların ardında,
Sessiz akan derelerde…

Seninle yürüdüğümüz o yollar,
Bir ömür gibi uzun geldi bana.
Her adımda kalbim çarptı,
Her durakta bir umut soldu.

Gözlerin vardı, gece gibi derin,
Ve ben, orada kaybolmak isterdim.
Ama bilirsin, sevda bazen ağır bir yük,
Bazen de sel gibi akar, götürür gider.

Hatırlıyor musun?
O sessiz akşamları,
Derelerin fısıltısını,
Ve yıldızların seni anlatışını…

Bizim aşkımız,
Ne bir isim ister ne bir tarih…
O sadece bir duygu,
Bir sel gibi akıp giden,
Unutulmaz bir ağıt.

Sen gitmiş olsan da,
Ben hâlâ o köşelerdeyim.
Sessizce bekleyen bir adam gibi,
Suların ardında seni arayan.
Ve bil ki,

Ne zaman bir dereden geçsem,
O eski fısıltıyı duyarım:
“Sevda böyle yaşanır,
Unutulmaz, susmaz, akar…”