Sessiz Ağıt Şiiri - Selim Burak Arslan

Dalgın, başıboş, yalnız,
Çaresiz, durgun, umursamaz,
Paramparça, düşünür,
Bir boşluğa dalmış, o boşlukta bitmiş.

Ne de güzel bahsederdi sevdiğinden,
Sanki gündüz güneşinin deryaya vurması gibi.
Nasıl da huzurlu anlatırdı sevdiğini,
Sıcacık kum taneleri üzerinde yavaş yavaş yürür gibi.

Çok mütevazı anlatırdı sevdiğini,
Lapa lapa kar yağarken oluşan sessiz bir huzur gibi.
Bir onu düşlerken gülümserdi,
Anlamazdı pek gülmekten, eğlenmekten.
Acı içinde bakardık hep ona, öyle dışardan izlerdik onu.
Ah, bir görseyik içindekilerini, düşündüklerini...

Yakardı sigarasını, sıcak yaz gecelerinde.
Ne rüzgar eserdi, ne de ses gelirdi kulağına.
İnce ince çıkan dumanı seyrederdi.
Derin içler çekerdi, kupkuru suratını iki damla gözyaşı ile ıslatırdı.
Bir geceleri akar, gözyaşları,
Güneşim derdi sevdiğine, aydınlığım der, hakaret etmem derdi güneşine. Bir geceleri ağlardı, bir ömre bedel ağlardı...

Ömrü boyunca anlatıp durdu,
Gördü, görmedi değil,
Utanırdı, al al olurdu yanakları, geçip giderdi sevdiği.
Gözyaşlarıyla dindirirdi kıpkırmızı kiraz yanaklarını,
Sakalına takılırdı gözyaşları, öyle halsiz, öyle bitkindi ki, silmeye acizdi. Ona yaşadı ömrü boyunca, onu sevdi,
Görmedi gözü kimseyi,
Çok güzel sevmişti, sevdiğinin haberi olmasa da,
Yalnız, bir başına ayrıldı bu dünyadan,
Aklında sevdiği ve masasında aşk mektupları, boynunda bir ip ile...