Sesleri duymak, ışığı görmek

/deniz bu kadar uzakta mı kaldın, mavini görmesem bile sesini duymaz mıydım/

Güneş doğdu doğacak yola karşı.
İçerden bile buz tutmaya başlayan camın ardından seyrediyorum. Işıklar gökyüzünü kış mavisinden önce, bulutların arasından başlayarak düşlerimin içinde kalan son kızıl pembeye boyuyor. Asfalttan ayrılıp orman içinden dağ yoluna sapıyor
ve ilerliyorum.
Hiç ses yok çamurlu yolda tekerleklerin çıkardığı sulu hışırtıdan başka. Bütün doğa bir karşılama öncesinin heyecanını değil sessiz bir uğurlamayı bembeyaz kabullenmiş gibi. Arabadan iniyorum.
Buralarda dumanı tüten bir baca olmalıydı diyorum. Ve bu sessizlikte bir ses olmalıydı. Mesela dağların eteklerinde yol alan bir trenin sesi gelmeli kulaklarıma. Geceden kalmış olsa da sabaha yankılanırmış gibi. Söyleyemediklerimi saklamış kompartımanlarına da sana doğru yol alıyormuş gibi. Çocuk gözlerimin önünden geçip gidiyormuş gibi…

***

yaşadığımı anlayabilmek için, dumanı tüten baca ve bir ses mutlaka olmalı
ve en öfkeli bulantısında yalnızlıklarımın, bana senin baktığın gibi bakmalı
alıyorum silahımı elime ve üç kez ateş ediyorum havaya… güm, güm, güm
duman gibi, ses gibi işte böyle bekliyorum üstüme gelmeni, çığ gibi gülüm
çığ gibi…
(hangi ağaçtan kanat açacaksa bu kuşlar, senden önce asla uyanmamalılar)

giriyorum kapıdan içeri, bir odun sobası gibi ısınıyor içim, dumanım tütüyor
köşe masada ve anlatacağım her şey ortada,gözüm başka bir şey görmüyor
bilmediğin bir şey yok gerçi, hepsi yaşattığın ve yaşattıklarım, bize dair yani
ama oluyor işte böyle bazen, içimin hüzün denizinde öylesine boğuluyorum ki
senin gibi…
(saklanmalı anlattıklarım o trenin kompartımanına, kimsecikler duymamalılar)

son lokma ile tabağımı sıyırıyor, kadehimdeki son yudumu içiyorum
masanın üstünde bana ait ne varsa topluyor, cebime yerleştiriyorum
gramofonda takılı mı kalmış plak,
ötesi sessizliktir gibi bu ses oradan mı geliyor, kulaklarımı kapatıyorum

…… ayağa kalkıyorum.

şimdi karanlık basmıştır ama her şey ilk an gibi karşımda durmaktadır
sofranın ödenmemiş hesabı, sabahın köründen gün sonuna bir yaşamdır
zaten garson da yok ki ortalarda,
kim bilir hangi yeni konuklar için, el değmemiş masalar hazırlamaktadır

…… dışarıya çıkıyorum.

***

Gece neredeyse yarıya ulaştı. Kar ve ay beyazının işbirliğinde bir umut çığlığı, tam ortasından yırtıyor karanlığı. Yolum ışık oluyor, önümü görüyorum. Toprak yeşili nehirler çağlayarak akıyor derin vadilerde. Seslerini tam yüreğimde duyuyorum. Ulu ağaçların gövdeleri, bir uyanış öncesinde ayağını yorganından dışarı çıkarır gibi salmışlar toprağın üstüne köklerini. Baharla gelecek ilk pembe tomurcukları ve kuş seslerini bekliyorlar, yudumlayarak kar sularını. Ben ormanların içinden daha yükseklere, dağın doruğundaki çocukluğumdan bu yana sadece bana ve belki bir de sana, göz kırpmakta olan o ışığa doğru tırmanıyorum.

/bu ışık gökyüzünde yakamoz olmalı rüzgar dalgalarında, sen deniz olmalısın/