Sesler Şiiri - Abdurrahman Özdemir

Sessiz, sakin bir ortamda olmuşsundur sanırım,
Ömründe bir kez de olsa.
O sessizliğe, düşünce sessizliğini de eklediysen,
Sessizliğin sesini duymuşsundur mutlaka.
Hissettiğin o iç huzuru hatırla.
Ve şimdi şunları ekle onun üzerine.
Çağlayan su sesini düşün, ama şelâle yok,
Yağmur sesini düşün, ama yağmur yok,
Rüzgâr sesini düşün, ama rüzgâr yok,
Dalga uğultusunu düşün, ama deniz yok,
Kuş seslerini düşün, ama kuşlar yok,
Melemeleri düşün, ama kuzular yok,
Vesaire, vesaire...

Tüm bu ve benzeri sesleri düşün,
Ama çıkaranlar yok.
Çok korkunç, çok ürkütücü değil mi?
Gerçekten de öyle, inan buna.
Bunca şey saydım, sesi var kendisi yok.
Sadece ilk yazdığımı düşün yeter.
“Çağlayan su sesini düşün, ama şelâle yok.”
Çeşmeden damlayan su sesi bile, çıldırtırken insanı
Olmayan şelâlenin sesi,
Olmayan bunca şeyin sesi, ne yapmaz insana?
Bunların kendilerini görerek seslerini duyduğunda,
İçin huzur buluyor değil mi?
Görünüşlerindeki güzellikler,
O sesleri de güzel işittiriyor sana,
Huzur verdiriyor içine.
O sesleri çıkaranların görünür olması,
En azından korkmamanı sağlamıyor mu?

Fındık kabuğunun şıkırtısına katlanabilir miydin,
İçinin o güzelim lezzeti olmasaydı?
Onlarca, yüzlerce fındık kabuğu kırıyorsun,
Ama içleri hep boş, o lezzeti tadamıyorsun.
Dayanabilir miydin buna? Bir düşün.
Veya teknolojinin gürültüsüne dayanabilir miydin,
Yaşamına sunduğu bunca kolaylık olmasaydı?

İnsanlara da böyle bak dostum.
Onların içindeki özü
Ve o özün lezzetini, güzelliğini bir düşün.
Görmeye, hissetmeye çalış o güzellikleri.
Varlıklarının,
Senin pratik yaşamın için gerekliliğini unutma.
Ve hiç olmazsa, bu güzellikler için katlan,
Bu gereklilik için katlan,
Onların kabuk şıkırtısına,
Madde bedeni gürültüsüne.
Lütfen, zorla kendini bunun için.
Eğer görebilirsen,
Hissedebilirsen onların iç güzelliğini,
Varlıklarının
Senin varlığın için gerekli olduğunu anlayabilirsen;
Bırak huzursuzluk vermesini,
Bırak katlanmayı,
Onların kabuk şıkırtısı da huzur verir sana...

15.1.1998