Beyoğlu ndayım. Kırık bir tabure eski bir masada, içimdeki kederim ve kadehimdek beyazımla seni andım. Bu akşam efkarlıyım. Uzaktan gelen keman sesinin hüzünlü nağmelerinde seni gömüyorum yavaş yavaş içime,Öyle derin yaralarım var ki bilemezsin. Andıkça acıtıyor beni. Bu akşam acıtanlara son vermek istiyorum.Ama duygularımın ihanet etmesinden korkuyorum. Dur durağı yok ki korkusu hiç yok,benim gibi değil anlayacağın. Hayalini çizdikçe Ay denize çoşuyorum çoğalıyorum. Gözlerinde kayboluyorum. İçimi yeniden ısıtıyorsun, Sarıyorsun beni sımsıcak. Kaç kez unutmayı denedim ah kaç kez Yaradanıma dua ettim. Sırat köprüsü gibi sevgin taşıdıkça omuzlarımda sevgini ağırlaşıyor bedenim.
O vakit her yudumda seni içiyorum. Dumanlı dağlar gibi oluyorum, Tepesinde karlar, kar içinde açan kardelenler gibi sana uzatıyorum sevgimi.
Güne dönen çicek gibi.
Keman inceden hala çalıyor.Çal diyorum içimden çal kemancı, al içimdeki o acıyı götür beni yeşil diyarlara. Seninle olan ruyalara yeniden yeniden sevmeyi anlat bana. Şimdi kadehimdeki beyazım ellerimde, yaktıkça genizimi asılı duran gözyaşlarım damlasın masaya sen diye. Sessiz sessiz oturalım. Bir keman bir ben ve olmayan senle
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
