Sesleniş Şiiri - Ekrem Karadağ

Ne güzeldi seninle yaşam,mutluyduk birlikte,
Nelerde hayal ederdik hatırlar mısın?
Sevgi, saygı mutluluktu ilk sözümüz,
Seni de ruhsuzlaştırıyorlar, kendileri gibi güzelim,
Tüm bu olanlara gülemiyorum...

Alıyorlar canım-ı benden,
Sinsice kahpece oyunlarla,
İncitip solduruyorlar, gül gibi birdenbire,
Bir şey yapamıyor ağlayamıyorum...

Bak ne kadar zorlaştı yaşam ikimiz için,
Oysa ölesiye severdik birbirimizi,
Kötülük duvarlarını örüyorlar aramıza,
Sevmek
Üzülmek, kahrolmak sa
Acı çekmekse eğer çekiyorum...

Kah inişli kah çıkışlı,
Dönüşü olmayan bir yoldayız,
Çoğu zaman yokuşlu ve sarp,
Tökezleyip düşerken sen,uzatıyorum elimi,
Seni yakalamak tutmak için tutamıyorum...
Tüm olanlar senin üstüne kurulmuş bir oyun,
En sevdiğin bile gülüyor peşinden,
Görüyorum onları kızmak bağırmak geliyor,
İçimden
Lakin bağıramıyorum...

Ellerini o yumuşak ellerini
Sevgiyle bakan o siyah gözlerini,
Okşamaya kıyamadığım siyah saçlarını,
Mutluluk saçan gülüşlerini bile hatırlamıyorum...

Sevmek ne güzel,
En güzel duygu mutluluk
Sevdiğim için olanlara katlanıyorum,
Sevilmediğimi bilsem de ben seviyorum,
Hep seveceğim,
Kalbimin en derin yerindesin sen,
Sana zarar vermeden sözümde durduğum gibi,
Terk etmek çok uzaklara gitmek geliyor içimden,
Üzülüp kırılacağını zarar göreceğini,
Düşündükçe terk edemiyorum...