Sesiz Olmak Şiiri - Zülfü Kılıç

SENSİZ OLMAK

Bir sonbahar akşamının ıssızlığında
Ortalıkta soğuk bir matem havası vardı
Soklarda ürkek adımlarla yürürken
Eski hatıraların izlerini arıyordum
Tam köşe başını dönerken
Bir perdenin arkasında
Gökyüzündeki titrek yıldızlar gibi
Gözlerin beni çağırıyordu
Ortalıkta sessiz bir tedirginlik vardı
Yüzüme vururcasına
Soğuk hoyrat bir rüzgar esiyordu
İleklerime kadar üşüyordum
Omuzlarıma yüklediğim yalnızlığımla
Geceye bir gölge gibi
Perde perde inince karanlık
Gözlerim boşluğa dalar
Yokluğun yokluğum olurdu
Gönlümün karasına düşünce hasretin
Beni benden koparırcasına
Bir sızı düşerdi yüreğime
Bilmem nasıl söylesem nasıl anlatsam
Öylesine dolu öylesine yorgundum ki
Beynimde bin bir soru
Upuzun bir yalnızlığa doğru çekiliyordum

ZÜLFÜ KILIÇ