Sesin Çıkmıyor Şiiri - Muhittin Alaca

Uyan, pencereden, bak dışarıya,
Gün ışık saçarken, sesin çıkmıyor.
Bülbüller ötüyor, bak şu arıya,
Kumrular uçarken, sesin çıkmıyor.

Ey gönül dağımın, nazlı hazalı!
Kırlar türlü türlü çiçek bezeli,
Papatya, gelincik, mor renk güzeli;
Sümbüller açarken, sesin çıkmıyor.

Irmaklar coşuyor, deniz dalgalı,
Yılkılar koşuyor, çimenler halı,
İnatçı keçiler, yine kavgalı;
Taylar su içerken, sesin çıkmıyor.

Gelinler bakracı, takar koluna,
Parmaklar kavuşur, sütün boluna,
Yaylakçılar düşer, yayla yoluna;
Kervanlar göçerken, sesin çıkmıyor.

Yapraklar hışırdar, dinmiyor yeller,
Mızraplar vuruyor, inliyor teller,
Zevk-ü sefasında, eğlenir eller;
Kendinden geçerken, sesin çıkmıyor.

İşveli, şen şakrak, pozların nerde?
Hasretim o esrik, gözlerin nerde?
Şekerli, bal-kaymak sözlerin nerde?
Ben sensiz naçarken, sesin çıkmıyor.

12.04.2020

Muhittin Alaca