Ses Şiiri - Abdullah Artaç Arslan

Uzakları yakın eden bir ses bu
Sûr’a üflemesi gibi İsrafil’in.
Dünyam sallanıyor yerinden,
Depremler yıkıyor tüm duvarlarımı.
Çığlık çığlığa bağırıyorum boşluğa,
Duyan – işiten yok.!
Kıyamet kopuyor, gören yok.
Diri diri gömülüyorum toprağa.
Duâ okuyan, mezarıma bir su döken yok.
Bir zûl alır beni, ruhumu tutan yok.
Çok uzaklardan gelen bir ses,
Dabbett-ül Arz’dan.
Sidret-ül Münteha’ya bu yolculuk,
Akıl denen Cibril yanımda yok.
Makamındayım … Ey Yâr’adan
Müheyminler gibi döndüm yüzümü sana
Yönüm sen - yörem sen, halimi bilen yok.
Yüreğim tevhidde.
İçimden gelen bir ses bu;
Eşhedü aşk illallah…
İsrafil’e Sûr’u üfleten,
Mikail’e yağmur yağdırtan,
Azrail’e can aldırtan,
Cebrail ile yol buldurtan.
Hâlim Yâr’dan, isteğim Yaradan’dan.
Mesken-i huzur da arzum, bir yudum kevser
Kuruyan gönlüme, kuruyan canıma can’dan…