Ses Şiiri - Meral Meri

Yalın ayak bir çocuk gibi kaldım ardında,
Yetişememiş bir anne sesi gibi.
Bilirsin sen beni,öyle uzak bir kentim kendime.
Aslında hepimiz uzaktık kendimize...
Ölüyorduk,
Ölüyorduk ve tüm gerçeklerimizi
Alacakaranlıklarda yaşıyorduk.
Sonra bir ses işitmek için,
Tek bir sesi,
Denizlerimizi de öldürüyorduk...
Ölüyorduk yani.
Hiç birleşmemişliğimizi de alıp götüren hırçın dalgadan farksızdık.
Yani mesele yalanlarımızdı...
Yani bizdik.
Yani kendimize dahi kaybolmuş bizler.
Oysa ömrümüz boyunca tek yaptığımız şey
Kendimiz dışında herkesi tanıma çabamızdı...
Onuda beceremiyorduk ki,
Oynuyorduk,oyunduk yani
Belki oyuncak.
Yemin ederim ki, bizler daima aldanıyorduk!
İşte ben o' yüzden çıplağım kendime.
Yalın ayak bir çocuk gibi.
Kalabiliyorum hepinizin ortasında.
Sonra bir ses arıyorum da duyamıyorum,
Mesela anne gibi bir ses, ya da bir sevgili gibi.

14 Ocak 2014 Ordu