Serzeniş Şiiri - Ramazan Yüksel

Bence değmez bunlar gönül kırmaya,
Aciz kalmış kalleşliğe acıyorum ben.
Dengesini kaybedince toprağa,
Düşmeyecek insanlara acıyorum ben.

Bu hsyatın o en hassas yerinden,
En üst noktasından, bir o kadar derinden,
Yel estikçe en kuzeyden, serinden,
Yanmayacak yüreklere acıyorum ben.

Bulut ağlar, gözlerinden yaşlar döker ya hani,
Sanki dili tutulmuştur, taş gibidir her yanı,
Cehennem kapısında üç-beş zebâni,
Yol gösteren hallerine acıyorum ben.

Cellada 'vur' denmiş, kalem kırılmış,
Cansız beden ölmek için son kez dirişmiş.
Başka çaresi yok!Hüküm verilmiş,
Uymayacak kalplerine acıyorum ben.