Serzeniş Şiiri - İzzet Yaylacı

İnsanım ben,
Yanılgıların bakir kucağında.
Döktüm içim bir akşam üstü yalnızlıklara.
Ve kızıl bir sevdayla uyandım,
Bin bir gecedir uyuduğum kirli uykulardan..
Uyandığımda mevsim,düşlerimden de kıştı;
Uzattım ellerimi sırlanmış boşluklara,
Düşüncelerimle birlikte yuvarlandım,
Sesimin geri döndüğü bilinmezlere doğru..
Acı bir ölüm tadıyla doğruldum
Kimsesiz bir baharın,doğurgan akşamında
Çırpındığım çetrefil dehlizlerden..
Ansızın rüyama düştü,
Ansızın maveradan payıma düşen
Öksüz pişmanlıklarım..
Şimdi ben tövbekarım,
Üstümde emanet duran
İnsanlığımdan..
06.10.2005