Serzeniş Şiiri - Cem Yakup Çomak

I.
Bir acı şangırtı koptu:
-Gel dediler, gel!
İşlenmiş elmas karaltısı geldi durdu önümde:
-Geldim işte!
-Git dedi devâsâ bilge, git!
Kara bir kitap alnında,
kalbinin ortasında,
gözbebekleri eski yazılar gibi
okunmamakta, okunmada;
sezilmekte, sezdirmede.
Unutma der gibiydi,
duydum sokakta yankılanırken sessizce.
Dünya döndükçe bu şekilde,
kentin ortasında durdukça,
ya bir hüzünlü masalın acısı yapışır;
ya yunmaz yıkanmaz bir temizlik yakışır:
-Gittim, git dedi!

II.
İçtiğim suları acıttı bu zaman,
esaret prangası vurulmuş sokaklarda.
Buralarda coşardı çağlayanlar bir zaman.
Bir geçmiş zaman masalı gibi
duruşu başkaydı evlerin.
Çocuklar değişik bakar, başka kokar;
Başka başkaydı yıldızlar ve gül.
Sıkıldıkça şuradaydı meydanlar,
arkana baktıkça:
Yıkıldı yıkıldı dağlar, tepeler; ağaçlar virân oldu.
Acı ve hasret deryâsında yürekler, bu dünya gîrân oldu.
Yıkıldı yıkıldı devler, ziyânkâr insan oldu.
Su gibi yanınca hayat, mes'ûd sona varan oldu.

Mayıs 2000 İstanbul