Serüven-35 Şiiri - Necdet Arslan

Döşediğim yolu rasgele kesiyorsun makasla
Ayrılık bırakıyorsun her yarığın koynuna,sonra
geri çekiliyorsun büyük oyunbozansın sen
Dar zamandayım ben,gönülçelen yalnızlıklardayım
Kurdun önüne sürülmüşüm
Her bölünmüşlük başka türlü kemikleştiriyormuş acılarımı
bunu sen söylüyorsun gülsem mi ağlasam mı kararsızım
İlk darbede kalbim duruyor,adsız kahramanın
suç ortağı oluyor yol kenarında sıralanan selvi kökleri

Kaç paydaya bölündüğünü anımsayamayacağımız
çocukluk dönemlerinden bir gün.bir öykü odasının
girişinde kenetlenmişiz ilkin.Merdiven utancından olacak
terk etmiş sokağı.Kusursuzca akmış zaman ,enikonu yufkaymış
yüreğimiz tramvay sesiyle irkilmiş soluğumuz.
Pervazı kurtulmuş kapısından.Sütçü kadını ısırsın köpekler,
müzenin önündeki heykelleri haraç mezat hurdacılara satsınlar
umrumuzda mı.Biz yerimizde beton çivisi gibi çakılıyız ya

Oldukça yeteneklisin.kendinden başka hiç kimseyi
İhbar etmemek gibi bir huyun var.Ötede dursam da
ne yapıp edip beni bir daha bir daha öpüyorsun. Balmumuyla
yapıştırıyorsun bedenimizi birbirine.Binbir gecenin yıldızlarını
topluyor çöpçüler.o saatlerde endişe döküyorlar romanlarına
yazarlar.Kim tarafından salındığı bilinmeyen haylaz balina
penseyle bozuyor yakamozları.

Miadı dolan her gün için bir çentik atıyorum aşkın vadesine.Düşle
gerçeğin arasına kâbus girmesin yeter ki.Babil Kulesinden bakanlar
seçemiyorlar bizi, öpüştüğümüzü.Ağır başlı yolculuğumsun sen benim.
Gözlerindeki şaşkınlık kadar sev beni.İri yarı kalacağım hep sana..

Hiç anımsamamış gibi uyanacağız sabaha …
Neler olduğunu soracağız birbirimize.Yazı masamdaki,başlı kalan
dizelere birlikte dokunacak parmaklarımız…
Serüven adını koyacağız bu şiire,kulağına üç kez fısıldayarak…

21.02.018-35