Serseri Mayın! ... Şiiri - Gülsen Yüksel

Serseri Mayın! ...

“Serseri Mayın” koymuşsun adımı,
Mevzu-bahis olduğunda,
Diyormuşsun ki!
Tanıyorum
Şu “Serseri Mayın” mı?

Kazara olur ya!
Çıkmasın karşıma.
Deyip, gülüp geçiyormuşsun
Gururlana gururlana.

Bir kum tanesiydim, sen fark etmiştin beni çöl ortasında
Yüreğimi ufalayıp atmıştın sahralara.

Sense? Bir su damlası, sadece bir damla
Kazara düştüğünde dudaklarıma
“Seni seviyorum” demiştin gel yanıma.

Ben serseri mayın isem?
Serseri yağmur muydun ki, düştün avuçlarıma?

Sana değil, suya muhtaçtım anlasana.

Susuz çöl ortasında, bir kum tanesi susamış aşka.

Ben dualar etmedim, yağmur yağsın diye Tanrıya.

Şimşeklerin idi göz kırpan bana,
Güneşin idi içimi ısıtan gülümseyerek baktığında.

Fark etmediğim bakışlarım arasında
Sen, sen fark ettirdin kendini bana.

Yapma!
“Serseri Mayın”mış gülerler adama.

Benim duygularım niyetine uymadığında,
Sırtını dönüverdin o cesur kadına.

Sırılsıklam aşık olduğumu anladığında,
O kum tanesinin yüreciği param parça oldu çöl ortasında.

Yıllarca beklediğim prensimdin oysa gönlümün tahtında.

Beklediğimse…
Sendin, yine sen günlerce, aylarca, yıllarca.

Merhaba diyen dudakların demeden bir elveda
Veda öpücüğünü bile kondurmadan dudaklarıma,

Deli taylara atlayıp kayboldun, tozu dumana kata kata.

Bu aşkın neticesi itibariyle;
Anladığımsa?

Olay…
Giriş, gelişme, sonuçsa?

Tesadüfen sen çıkmışsın karşıma,
Yürek sallanırken koskocaman boşlukta.

A’ymış, B’ymiş fark etmezmiş adının baş harfiyse,
Tutunduğum çürük dal senmişsin,
X’miş, Y”miş önemli değilmiş aslında.

Ben sana değil, susamışım aşka.
Ben sana değil, aşık olabilirmişim de herhangi bir adama.

Bir tek sözcüğün ateşleri düşürmüş sol yanıma
Ben, bomboşluktayken girmişsin kanıma.

Yazık oldu o saf yüreğime, kandı yalanlarına.
Yazık oldu o cesur kadına, nasıl da yanmış o yüreksiz adama?

Yazık olacaktı, o kara sevdalı kadına,
Bir yalan sevda uğruna asacaktı kendini darağaçlarına.

Bir sabah umuda küstüğü, hayata sırtını döndüğü an;
Ölü bedenini sırtına atıp, adım atmaya mecali kalmadığı anda,

Her insanın bir “meleği” varmış derler ya!

Meleğim!
Dokunuverdi sihirli değneğiyle biçare yüreğime
Bir el uzandı ellerime,
Elleri değer değmez ellerime,
Can verdi cansız bedenime.

Yapma!
“Serseri Mayın”mış
Gülerler adama, gülerler sana, gülerler deli diye.