Serseri Şiiri - Alper Can 0

İnsan tanır mı sevgiyi?
Emek, saygı ve özeni.
Bedeninden daha fazlasını bilmediği biri,
Onu istiyorsun ama aslında istediğin bedeni.
Başka bir beden.
Başka biri.
Belki geçmişten.
Belki hiçbiri.
Olamaz mı?
Olmaz…
Sigaranın dumanı ciğerime dolarken,
Adımla inlediğin geceler,
Aşka doyduğum özlem var.
Dumanın havadaki dansı gibi,
Elim kuytuluklarında geziniyor.
Islak...
Dudaklarım dilimle uyum içinde.
Teninde küçük daireler çiziyor.
Farklı tatlar peşinde...
Her çıkıntının tadına bakıyor,
Ve titreyen bedenin,
Nemli vahalara çekiyor beni.
Adımı söylerken çıkardığın bu sesler,
Sana mı ait?
Yoksa bastırdığın aşkın, özgür nidaları mı?
Beş duyu organım, seni tadıyor.
Ve sertleşiyor.
Gözlerimin içine bakarak sayıklamaların,
Tırnaklarını şehvetle tenimde gezdirmen,
Edepsiz sözcüklerin karmaşası,
Sıcak...
Aşk böyle bir şey mi?
En doğal halinle samimi olmak.
Ne kadar samimi misin?
Samimi miyim?
Bilmiyorum.
Seni istiyorum...