Şerq küçesi Şiiri - Sevinc Arzulu

Bir küçəmiz var idi: Şərq küçəsi,
Boylanaraq keçərdi o küçədən neçəsi.
Biri vardı küçənin başındaca durardı,
Dayanardı kölgə tək, sevdiyini arardı.

Minib səbr atını sona kimi çapdı da,
Bəzisi öz yarını o küçədə tapdı da.
Kaş ki o günlərdən uzaqlaşmazdım,
Əlli iki yaşımda uşaqlaşmazdım.

Gözümü örtməzdi xatirə tülü,
Yanmış körpülərin qaralıb külü.
Yadıma düşəndə ürəyim sızlar,
Indi hardasınız a qonşu qızlar.

Biz çiçək qızlar idik, güldən libas geyərdik,
Kimsə gəlib keçəndə “ səni sevir” deyərdik.
Axşamacan oynayar, deyərdik, gülüşərdik,
Qönçə hisslərimizi gizlicə bölüşərdik.

Ürəyimiz sevsə də, dilimiz yox söylərdi,
Ötüb keçən o günlər,eh, əzizim, böyləydi.
Indi hey axtarıram, arayıram onları,
Görəsən o qızların xoşbəxtdirmi sonları.

Bilirəm, mənim kimi nənə olanı da var,
Elə oğul-uşaqsız yaşa dolanı da var.
Hərənin öz qisməti, hərənin öz taleyi,
Bu-Tanrının yazısı, ola bilməz gileyim.

Qocalığa yol alan qatardan enəcəyəm,
Uşaqlığın gülzarı küçəyə dönəcəyəm.
Qoyub xatirələrin sonuna kök nida mən,
Sonra da bu dünyaya edəcəyəm vida mən.