Ne de cok inciler toplar insan
Her birinden yaslar damlar
Acilari dize dize
Yürüdügümüz yollarda
Korkularimizin ugruna
neler kalmadi ki yerlerde
Ne cok söz vardi söylenecek
Sözlerimi dogmadan ölüme terk ettin.
Ne anlar vardi yasanacak.
Dogmamis anilarimizi korkularina kurban eyledin.
Kalemimi aldim elime
Ve hep karaladim
Cizdim, sildim
Yok edinceye kadar
Tüm kötü sözlerimizi
O anlamsiz kirginliklarimizi
Iki adim ileri bir adim geri.
Yürüdükce geri geri mi gider insan?
Ilerledikce yokus mu cikar önüne?
Birini astikca yenisimi bekler ne?
Git git bitmek bilmez mi yollar?
Neden istediklerimizin hep tersi olur gibi?
Aradigimizi neden iteriz biz?
Kiyamam sana derken, en derinden yaralariz.
Beklenmedik bir anda düsmanca vurur, vuruluruz.
Seni hatirladigim icin mi üzgünüm,.
yoksa üzülebilmek icin mi hatirlar insan?
Sana özlemim, seni özledigimden midir,
yoksa özleyebilmek midir asil özlem?
Belkide Botan daginin yamaclarinda
Derin bir irmagin boyunda gezinen
Birbirine yakin oldugu kadar
Yabanci ve uzak iki kalp gibiyiz
Sen ve Ben
Kadin olarak aldatildim
Insan olarak aldatildigim gibi
Oysa kendi kendimi
Aldattigimi algiladigim
O ilk an
Tasta toprakta, yagmur damlasinda
Kar tanesinde, kirmizi güllerin kokusunda
Avuclarinin icinde, gözlerinin renginde
Sesinde, gülüsünde, hüzününde ve sevincinde
Ben varim canim hep ben, benim adim SEVGI
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!