Serenay Özkan Şiirleri - Şair Serenay Özkan

Gece ağaçların dalları kefen sayarmış
Aysa üstte çiçekleri
Ak gül elimde
Sokaklarda sürünmüş bir hilal
Yürüyorum rıhtıma karşı
Bir gül attım boğaza

Gece zehir yeşili,puslu karanlığı ufukta
Dolu bir rüzgâr geliyor kanadı kızıl
Aşk esiyorum gelsenize ehâlî! diyor
Yahut bilmiyor gülüm

İçimde bir denizin şiddeti güz yağmurlarını bırakıyor

Sen hiç bilir misin
Gökyüzüne baktığında
Kara umut görmeyi
Yanmayı her geceleyin
Peki niçin yanmalı?
Sevgiden,mutsuzluktan hüzünden

Bir tün mehtap çıktı göğe
Saye bir buluttu yelesindeki maviliği yutan
İnceden savurdu gök mavisi yelesini tüne
Dalya'nın taçları süzülüyor
Mehtap bir yasemin okşarcasına ejderi
Rüzgar yükseliyor

Ben yalnızlığın efendisi
Geceyi saran benim kara serçemdir
Kadifedir bahçelerim gecenin gecesinde
Ben yalnızlığın efendisi
Ölüdür kiraz bahçeleri
Anca dikerler bu bahçeye

Tanrı doğarken hüzünle bağıran tene
Göğüslerine şiir konarmış kadınların
Ve yeşil saçlı kadın"şiir" dermiş
Mavi şalını doğrulurken tüne
Bağırır
Bağırır

Gökyüzünde binbir yıldız
Ta orada bir parlaklık
Dedim ki:"A'zel..."
Gece edebi özler
Bir yağmur
İplik,iplik