Serenat Say Şiiri - Yorumlar

Bu yazdıklarımı okurken pek çok yerde es verip, ffff diye hiddetlenip, “hee daha önce de çok söyledin” türünden kafa sallayıp, bir an önce bitse de işime gücüme baksam kafasına gireceğine eminim. Fakat yine de yazıyorum. Okuyacaklarını bir veda mektubu da sayabilirsin, gittikçe gidemeyen kaldıkça duramayan bir zavallı aşığın sana serenatı da. Ben gidiyorum, sen bunu serenat say.
Sana bugüne kadar duyduğum tüm hislerimi, heveslerimi, belkilerimi, elbetlerimi, olsunlarımı ve tüm bunların yanında tüm umutlarımı da alıp gidiyorum. Sen bunu seranat say.
İçimde düştüğün, aklıma düştüğün o ilk andan bu yana içimi kemiren-yakan, bedenime yaşama hevesi verirken ruhumu cayır cayır yakan, okuduğum bir satırda-dinlediğim herhangi bir şarkıda gözüme yaş olup konan sevdamı da alıp yanıma; gidiyorum. Sen bunu serenat say. “Bir daha kimse şiir yazma sen de” demiştin. Yazmam! Ben bu vakitten sonra gözümü kör, kulağımı sağır ve dilimi lâl edip, tüm kelimelerimi bu aşktan artakalan kederin derin çukuruna gömüp gidiyorum. Sen bunu serenat say.
Kendine; kendini bana merak ettirmeyecek kadar iyi bakmanı istiyorum. Sana olan öfkem-bana olan öfken, senden kendine iyi bakmanı istememe asla mani değil. İçimdeki bin fırtınadan, bin yangından, bin keder-bin ecelden ve bin yıllık özlemden geriye, mahşere kadar sürecek ve hiçbir zaman dinmeyecek bir özlem kalıyor… Ve ben gidiyorum. Sen bunu serenat say.
Giderken sende bir ben bırakamamış olmanın vehmi canımı yaksa da tepeden tırnağa bir sen ve tepeden tırnağa bir benden yaratılmış boşlukta nefes almaya çalışacağım. Ardımda sana senden ibaret olan bir sevdayı yadigar bırakarak; masamda manasını kimsenin bilmediği bir gazeteden gözlükleriyle bana bakan seni bırakarak gidiyorum. Sen bunu serenat say.
Önümüz bahar, sonrası yaz. Kısır bir döngü; ardışık ve düzenli. Sonbahar ve yine kış. Zemheri. Yine karlar yağacak elbet, yine turuncuya çalacak göğün laciverti. Yine bir yağmur yağacak ve yine bir yıldız gökteki diğer tüm yıldızlardan daha fazla parlayıp bana seni hatırlatacak. Bir deniz kenarında yine yüzüme vuracak hasretin, dalgaların rüzgarıyla! Belki bir daha yere düşen hiçbir çocuğun adı sen olmayacak-ben olmayacak ama elbet yine düşecek çocuklar yere; bir parkta koşarken. Hafızam silinse de hatırlamasam hiçbir şeyi, hatıraların hatırdan yoksun kaldığı bir maziye gömülmese ruhum ama ziyanı yok. Umutlarımla beraber hatıralarımı da aldım heybeme, ben gidiyorum. Sen serenat say bunu.