Şerefsiz Kimmiş? Şiiri - Mehmet Şahan

Hainle bir olup masa başında,
Gizli, gizli imza atan şerefsiz!
Zehrin kıvam buldu yoksul aşında,
Oy için vatanı satan şerefsiz!

Bir havası vardı sanki bitmeyen,
Vekâlet verip de kendi gitmeyen,
“Şerefsiz” diyordu ispat etmeyen,
Ağzından çıkanı yutan şerefsiz!

Sanki bir kösele kızarmaz yüzün,
Enginlere sığmaz kararmış gözün!
Ayyuka çıktı bak verdiğin sözün,
Sızlatma atanı, utan şerefsiz!

Düşmandan bin beter yaptığın işler,
Fırça kar etmiyor, çürüyor dişler!
Hedefi karanlık bütün gidişler,
Tescilli yılanı tutan şerefsiz!

Çıkarsız el vermez yaban boşuna,
Kendine dönmeden çaban boşuna,
Çıyanı dost sanıp aban boşuna,
Her söze yalanı katan şerefsiz!

Kimse gücenmesin kimse kızmasın,
Babam bile olsa huzur bozmasın…
Bu millet bir daha tarih yazmasın,
Bir değil, bin değil hatan şerefsiz!

“Şeref,” nişanını aldı çok şükür,
Kötü söz yerini buldu çok şükür,
Sonunda şerefsiz oldu çok şükür,
Kazdığı kuyuya batan şerefsiz!

Şahan der bu millet koyun olmadı,
Bin yıldır kardeştik oyun olmadı,
Gaflete düşse de hayın (*) olmadı,
Hayınla bir olup yatan şerefsiz!

(*) hayın: hain