Şerefsiz Şiiri - Evrim Evrensel

Kırdı,döktü, yordu, hep azarladı,
Sattı çarşı, fuar hep pazarladı,
Dünyayı başına yıktı darladı,
Gitti ondan şeref, kaldı şerefsiz.

Onun kadar taşlar başına düşe,
Kaybetti, peşine düşüp, koş koşa,
Kuzgun işi konmaktır mundar leşe,
Bitti şeref onda, kaldı şerefsiz.

Her hane dolaştı, her kapı çaldı,
Vermeyi bilemez doymadan aldı,
Arayı arayı layıkın buldu,
Netsin şeref onda, kaldı şerefsiz.

Bedava yaşamak idi emeli,
Kolayca geçinmek idi hayali,
Hak hukuk ne gezer, çalmakta eli,
Garip gurebadan çaldı şerefsiz.

Gelinler kirletti, kızlara kıydı,
Ar ile namusu saldı koyverdi,
Aç gözü doymadı, nefsine uydu,
Ana avradından buldu şerefsiz.

Her temizi, her pakı kirletip attı,
Çıkarı uğruna ne dostlar sattı,
Kan emerek malına ne mallar kattı,
Sonunda belasın buldu şerefsiz.

Yüzüne tükürsen, yağmura sayar,
Sapa gezer, doğru yok, çamura banar,
Bin bir surat onda hep yanar döner,
Fırıldak az kalır, döndü şerefsiz.

Evrim Evrensele şerefsiz kızar,
Şimdi olmuş araştırmacı yazar,
Emekte hakkı yok, hep yazar bozar,
Kalemi bir yerine soktu şerefsiz.