Şerefsiz Şiiri - Adem Durmazer

Haysiyeti beyninden indirmiş beline
Namussuzluğu gül görüp almış eline
Bir kadına uzatıyor bir kıza bir geline
Her kuşun eti yenir sanıyor şerefsiz

Kuduz köpek gibi sağa sola havlamış
Bin bir yalanla dolanla birini avlamış
Aklı sıra bir kaç tanesini daha tavlamış
Bir harem kurduğunu sanıyor şerefsiz

Aşk şehvetle sevgi hevesle karışmış
Haram helalle günah sevapla yarışmış
Yüzüne tükürdükçe gülüyor alışmış
Tükürüğü rahmet sanıyor şerefsiz

Köpeksiz köyde değneksiz geziyor
Adım attığı her yer iğrenip beziyor
Ne anasına ne bacısına deneni seziyor
Binlerce küfrü iltifat sanıyor şerefsiz

Sanalda hayale daldıkça acısı dinmiş
Ruhuna çürümüş yüreğin kokusu sinmiş
At idrarında yüzen saman çöpüne binmiş
Kaptanıderya olduğunu sanıyor şerefsiz

Hevese gelip yazıyor azar işitip siliyor
Atasından öyle görmüş öyle biliyor
Bile bile hata yapıp sonra özür diliyor
Cümle alemi kandırdım sanıyor şerefsiz
Adem Durmazer