Şerefsiz Şiiri - Şenol Şener

Gözüne geçirip, güneş gözlüğü
Artist gibi, poz verirdi şerefsiz
Seçemezdi, yokuş ile düzlüğü
Yürüdükçe, toz verirdi şerefsiz

Rôl ustası, becerirdi polimi
Ağada paşada, yoktu çalımı
Bilemedim, uyanık mı deli mi
Yapmasa da, söz verirdi şerefsiz

Haramiydi, sevmez idi helali
Yakınları bilir, çoktu vebali
Bir zamanlar, yaka silkti ahali
Şer ilmine, tez verirdi şerefsiz

Gidince kurtuldu, köylü bu itten
Cin gibiydi, farkı yoktu ifritten
Çok can yaktı, sözleştiği akitten
Yaklaşana, köz verirdi şerefsiz

Görsen; abdest alıp, namaz kılandı
Ameli riyalı, sözü yalandı
İşi gücü, dolandırma talandı
Hırsızlığa, hız verirdi şerefsiz

Çarpamazsa, köpürüp de taşardı
Menfaat görünce, hemen koşardı
At gibi çalışır, it'çe yaşardı
Yal verene, yüz verirdi şerefsiz

Beleş mezar bulsa, girer yatardı
Yılan kırkar, yününü de satardı
Hasenâta dahi, hile katardı
Su diyene, tuz verirdi şerefsiz

Vallahi de, yalanım yok olan bu
Âfâki söylerim, demem falan bu
Kovarım gitmiyor, iblis, yılan bu
Bismillah de, cüz verirdi şerefsiz

Sürünsün o, hak etmiyor ölmeyi
Selam versen, zehrederdi gülmeyi
Sözeriye bile, taktı çelmeyi
Konuşurken, gaz verirdi şerefsiz