Şerefli İnsan Şiiri - Atila Yalçınkaya

Bir çiğnem etten boy atıp filizlenen,
Aklının zorundan düşünüp kederlenen,
Görüp her ahvali ibret levhalarından,
Bilcümle hamile kalan dert ve kederden.
Sevince hamile, sancılar içinde acı doğuran

Dilinde tüy biten zaru-zar hergün.
Firak elemine düçar, ayrılığın mahzeni.
Nefsin zebunu en alasından.
Kibir denyasına dalıp cakayla gezen,
İşte sen…

Yarını unuturum diye sarhoşluklara dalan,
Ey her halden ibret alması gereken,

Kaldır başını da bak etrafına,
Kurtar aklını sarhoşluklardan.
Karşında ihtişamla süslenmiş kainatın…
Başıboş bırakılacağı mümkün mü sor aklına,
İnsan olarak Yaratılmanın ayrıcalığını anla.
Yaratılmadığını bir düşün……….

Akıl nimetini yor… böl,topla ve çıkar.
Ruhunun penceresi gözlerini,
bitap düşünceye kadar gezdir alemde
her ahvali tart, ölç
derdi kederi bertaraf et çare bul,

Tattığın nimetleri niçin sana uzatır bir el.
Merhameti sevgiyi dolduran kim içine.
Kavuşma ve ayrılığı hisset.
geldiğin gibi gitmeye hazır ol.
Senden istenenleri vur mizanlara.
Sana verilenlerin bedelini hazırla,
Nefsin esaretinden kurtul
Ram ol bizi yaratan Rabbimizin emirlerine ve
İki dünyada mutluluk olan mükafatını al böylece.