Şeref Öztel Şiirleri - Şair Şeref Öztel

Sonu olmayan bir sevdaydı seninle olan duygulu anılarım
Yaşama dair ne varsa yüreğimde sakladım o sevgi için
Yanlızlığımda mutluluğumu paylaştım hüzünlerimi yok ettim aşkınla
Gel gör şimdi sılık bir kalemle yazıyorum adını satırlarıma

Nefretın olduğu yere yaziyorum ihanetlerini

Bir akşam bulutlar gökyüzünde ağlarken ıslanarak tanışmışdık
Mahsüm yüzünle yüreğime bir şeyler anlatacakmış gibi bakiyordun gözlerime
Bazen dalıp gidiyordun uzaklara sanki ben yokmuşum yanında gibi
Her gözlerinde bakışımda acı anılarını görüyordum

Ellerine her tutuşumda ürkek bir ceylan gibiydin yanliz tek başinda bir ormanda yürür gibi

Sen benim özelimsin hayaller kurup da bulamadığım biricik sevgilimsin
Nedensizsin yüreğimde kimi zaman ağlayan kimi zaman gülensin nesin sen
Yüzünde acıların izlerini okurken şiirler yazsam sana gözlerimde ki her damla yaşımla yeşeren kır çiçeğimsin
Ben mutluluğu sende buluyorum nerdeydin bunca yıl hasret kokan yüreğim yıllar sonra sen inanamıyorum

Sevgi bu belli olmuyor gecenin karanlığında ansızın çıkıp gelen meşalemsin elimde

Yüreğimle ateşle oynar gibi oynuyorum
Sevgin öyle kör etmiş ki gözlerimi her yerde hayalını görüyorum
Bir gün bana git diyeceğini biliyorum onun için suskunluklara gömülü kaldım
Her yerimde şimdi hasret ve hüzünlerim sana yazacağım kelimeleri satırlara dökemiyorum

Bana mutsuzluk yakışır oldu öyle alıştım ki mutsuzluğa hep benimle

Gökyüzünün mavisini unutabilirmisin yazabilirmisin her şeyi bulutların içine gözyaşlarınla
Tutabilirmisin gökkuşağını ellerinle mavi beyazıyla renkleriyle bütünleştirebilirmisin yüreğindeki sevgiyi
Yazabilirmisin hayatı tek,tek karamsarlığı yanlızlığı ve hüznü görebilirmisin gözlerimde
Düşünebilirmisin beni yürürken her adımla nasıl uzaklaştığını anlatabilirmisin gecenin sessizliğinde uygusuz kalan gözlerine

Her yer ne kadar sessiz
Uzakdaki bir hasretin sevgisi konuşturur beni
Hüzünlü yaşlarımla bir sessiz nehir oluştururum
Akıp gıden içindeki neydi bilmiyorum

Suskun bir halim var özlemin içinde isyanlarim

Hiç sevmedim duyguların içindeki yalanları
Suskun mahsüm yüzünle beni değil o sahte yüreğinin kandırdığının farkında bile değilsin
Ansızın esen sessiz bir rüzgar olup gelip girdin yüreğime
Gözlerim senden başkasını görmez oldu mahkum kaldım yörüngende

Yıkılan umutlarımın üzerine birde senin verdiğin acıları ekliyorum

Sana olan hislerimi suskun bir şekilde yaziyorum
Hiç bir zaman ulaşamayacağim sevdamsin
Gecemin sessizlığinde yanlızlığımsın dort duvar arasıinda mahkum kalmış hasretliğimsin

Çocukluğumda hayal edipde ulaşamadiğim yüreğimdekı minik sercemsin
Kımsın sen bilmiyorum neden sevdiğimide hala anlamiş değilim evlisin düşündürüyorsun şaşkinim mahkum ettin sevdanla benı

Sorgula benı ve yüreğimi onyargılarınla olmasın
Düşün bır kere neden bu kadar sevıldığını yüreğinde hıssedersen bu yüreği
anlarsın sende saklı kalan sevgımın guzellığını

Sen bir ağacsın bende dalında bır yaprak yağmur ıstemıyoruz bulutlardan
> gözlerımızdekı yaşların önemı kalmaz yağarsa yağmur

Ömür geçiyor bir türlü buluşamadık bu hayatin içinde
Şansızlığım benim kaderimde değil kendimi anlatamadım yüreğinin içine
Mücadele tarzım hala devam ediyor
Uzakta olsa yıldızın parlaklığını görebiliyorum ulaşılması zor gibi görünse de ışığı yetiyor bana şimdilik
Günler su gibi geçiyor bitiyor ömür ikimizde yaşlanıyoruz tek yaşlanmayan içimdeki senin sevgin