Şehrin gri duvarlarına çarpan
varoş çocuklarının dudağındaki dua gibi,
gökyüzüne savrulacak ve eğilip Allahın ellediği çocukları
alınlarından öpecek kelimeler yazmak istiyor ruhum.
Amansız kış gecelerini anımsıyorum.
Sene 1988..
Mardin'in kızıltepe ilçesine bağlı "sürekli" isimli bir köyde,
ilkokulun 4. sınıfında okuyan bir talebeyim.
Yoksul, ve flu bir yaşamın tek renkli karesidir bu resim.
Babaları ile hiç gözgöze gelemeyenlerin,
Bir evin en büyük günahıdır baba.
Kalışı zulüm, gidişi ise kederdir.
Zencefil kokulu bir ölümdür baba;
kökleri çınar kadar derin ve güçlü.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!