Serdar Şiiri - Zeki Tüyen

ben serdar'ı tanıdım, iyi oldu
tümden tuhaflığın simgesiydi çünkü o
baba parasının doyumsuz sultanlığında
doruğunda yaşıyordu gurbet olmanın
boş zamanlarında mimari okuyordu ağır aksak
aile yanında pansiyoner biliyordu babası
oysa isviçre'li bir kızla birlikte yaşıyordu

fagans'ta sevgilisini dövmüştü bir akşam
suçu sanki dağların yüksekliği
randevuya gecikiyordu bazen örneğin
bazen başka erkeklerle konuştuğu oluyordu
saçları darmadağın gözleri ihtişam

solgun yaprakları taşıyan sonbahar akşamında
sahilde bir adam dalgalara çok yakın
yüzünden hüzün fışkırıyor sanki
üç günde on üç mektup göndermiş isviçre'ye
bir sevda hali ki sormayın
taşkın özlemler yüreğinde dalgalarca
yüreği kırılmış bir vazo gibi üstelik
serdar ağlıyordu için için
serdar ağlıyordu niçin

ben serdar'ı tanıdım, iyi oldu
feodal ilişkilerin zıpkınıydı çünkü o

brıghton; 5.09.1986