Serçenin Gözyaşları Şiiri - Huban Asena ...

Geceydi, karanlığın koynunda bir kadın,
Yıldızlar şahit, ay sessizdi.
Aşkı yitirmiş bir kalbin sancısı,
Serçenin gözyaşlarında gizliydi.

Oturmuştu bir köşeye,
Sevdayı avuçlarından düşürmüş gibi,
Hüzünle baktı uzaklara,
Gecenin karanlığına karışan derin kederle.

Dert, bir rüzgar gibi esti ruhunda,
Her nefeste yankılandı kırılmış hayalleri.
Ve serçe… bir anda belirdi,
Minik kanatlarında taşıyordu hikayeyi.

Kadın baktı, ama konuşmadı,
Gözlerindeki yaşa serçenin gözyaşı karıştı.
O küçücük damla bir denizdi,
Aşkın derinliğini bilenler için sonsuz bir izdi.

Ay utandı bu sahneyi gördüğünde,
Yıldızlar daha parlak yandı o an.
Çünkü bir kadın, aşkın yükünü taşırken,
Bir serçe gibi kırılgan ama cesurdu içinde.

Blirdi kadın, serçe ağlarsa ölürdü,
O minik damla, bir veda gibi süzüldü.
Sevdanın yükü bir canı alır,
Aşk, bazen sadece kaybedene kalır.