Serap Mutlu Şiirleri - Şair Serap Mutlu

Yaşamın sağır köprüsü çığlık çığlık ağlıyor
Gününü yırtarcasına, sesini kanatırcasına
İçimi acıtırcasına, zamanı soyarcasına
Çığlık çığlık bağırıyor
Bir uçurumu koklarcasına, dipsiz bir kuyu açarcasına
Bir okyanusu boğarcasına, güneşi karartırcasına

sevda düzlüğe çıkamadı…
gözyaşlarını tutamadı…
hazin karanlığı yıkamadı…
zincirleri kıramadı…
tutsaklığı vuramadı…
sevda dünlere kaldı…

Hisar önündeydik...
Geceydi...
Gözlerime bakmıştın, yanmıştın sonra
Saçların tutuşmuştu, nasıl unuturum
Sevdin sonra beni...
Sevdin bir çocuk gözüyle

gözlerin, düşlerin, yüreğin tutulmuşsa geceye...
gün doğar gece sanırsın,
aklın fikrin yıldızlardadır
ne gün seni aydınlatır
ne de gece yanına alır....

Gün bugündür sevdiğim
Irak sevdam, hasretim
El emeğim, ellerim sıvanıyor
Yersiz bir bahar yaza terliyor
Ayrılıklarla atılıyor sevdanın temeli
Boğuyor hasret kavuşmadan daha güne

geldin…
en dar yerinde karanlığın...
iklimi değişti gecenin...
uzak bir ezgiydi sabahlar...
gözlerin uzak sabahların örtüsüydü
uyanırken toprak...

Ah Ellerimden Alsalar Yaşamı...
Beni Sana Boyasalar...
Ahh İnsanlığımı Vursalar,
Büyük Bir Kavgada Yitirsem Yüreğimi...
Kanlar İçinde Kıvransam Acıdan...
Bağırsam Sesim Boğulsa, Duyulmasam...

Kızıl Gün Batımlarına Boyanan Sessizliğim,
Düşürüyor Bakışlarını...
Baharat Kokulu Akşamların Mistik Yankıları Çoğalıyor
Düş Bitimlerine...
Dillerde Çoğalan Yalnız Bir Sokak Şarkısı...
Ezgisi Soluk, Adımları Sağlam, İlerliyor...

Canım kızım! İçime doğdun...
Doğdun da ağlamakla başladı ömrün
Sabahsız bir sonbahar gecesiydi
Yapraklar terketmişti sevdiğini
Üşüyordu ağaçlar
Sen ağlıyordun, dudakların titriyordu

Bir ormansın...
Vaktiyle kızıl yangınlar barındırmış yüreğinde...
Güneşin, toprağın yüzüne muhtaç bir ormansın...
Yemyeşilliğin akıyor en kurak yerine sevdanın...
Saflığın kokularını tutukluyor...
Çam kokusu, bahar serinliği akıtıyorsun sehere...