Ayrılık parmak uçlarında geçmiş aramızdan.
kimsesizliğin en kalabalık tesettürüne bürünmüş.
verdiğimiz nefesi çekmiş ardımızdan,
ve ruhumuz kefensiz ölümler sürülmüş.
Bakışlarını taşımış gözlerimize.
Güneş dilim dilim
Nasıl durur karşımda.
Sözcükler çırılçıplak çaresizliğine aglıyor
Sevgilim demenin ezeli yorgunlugu
Anlatır şiirin bana ne olduğunu
Senden başka,
herkes biliyor öldüğünü
ve ben her gece her gece
cinayetinin muhabbetini yapıyorum
idam eşiğinde feryatların
gömülüyor senin içine içine.
sorma kuşları gökyüzünden
akıyor senin içine içine.
Bana bırak gideceğin adresleri
söz bilmem hiç yerlerini
bende bileyim seveceğin kadınları
söz hiç rencide etmem kendilerini
Ateşi çaktım deniz yandı.
içime senyalar boşalacak.
oysa yüreğimi daldırmıştım denize,
yoksa kül tekrar mı can bulacak? ..
Gözyaşın düşerse toprağa
bil ki baharı uyandıracaksın
nefes teğet geçecek bedenine
ağla ama sebebini unutacaksın
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!