Seramoni Şiiri - Yasir Ahıskalı

depremin çocukları' na

gün geçer
zaman yığar tortusunu
açılır kapı toprağın evrenine
içinde dünyanın özlemi.

anka kuşu çarpıp matemin duvarına
göğsünden asude bir bahar çıkarır.
zamanın geçmişliği
aldanmışlığı beşerin
yüzüne çarpılır.

gün geçer
kristal bir bahar yağmuru
akıtır arştan arza bereketi
toprak kokusu siner ölü bedenlere
böcek sürüleri koparır kurumuş damarlarını.
ebabil kuşları deniz suyu taşır
ki suyun tuzu
kulak zarlarını ağrıtır.

gün geçer
bir baba battaniye ile sarılı bebeğini
alır enkazın altından.
bu topraktan alıp toprağa teslim anıdır.
bu onun son babalığıdır.
rahimleri kurumuştur enkaz kadınlarının.
döl yataklarını kurutmuştur ölümün ağırlığı.
metanet fısıldandıkça arştan kulaklarına
törpülenir içlerindeki enkaz korkusu.

gün geçer
karga sürüleri iner moloz yığınlarına
kerpiçlerin arasında çürümüş hayat ararlar.
ölüm kol gezdikçe yeryüzünde,
bilirler,
arş tarafından yazılmıştır kısmetleri.

gün geçer,
ve gün gelir.
duyulur 'büyük buluşmanın' sesi.
kusar toprak ağırlığını
kıyama durur insan!

10.03.2010