Sensizlikmiş Uykusuzluk

Sen gittin ya döneceğini bilsem de,
Canımdan da bir parça seninle gitti.

Bu koca şehir bile dayanamadı ya yokluğuna,
Sensizliğin üstüme yapışan karanlığına,
Bir de ıssız ve ışıksız sokaklar eklendi.

Yürümek istiyorum cadde cadde, sokak sokak bu yolları,
Bu can içimden fırlayıp, senin izlerini gezdi,
Daha bitiremeden lafımı.

Dolaştım yolları, ayaklarını bastığın yerler dizlerime dolandı
Ağlamaklı oldu onlar bile
Bana fırsat kalmadı.

Bir rüzgar esti, ılıktı değmeden önce yüzüme
Çektim senden kalan bir parça havayı içime
Çoktan anlamış o bile gittiğini
Çiğ düşmüş her yere.

Kaçmış uykular vardı köşe başlarında
Tanıdı hepsi beni
İçime bir gülümseme geldi
Beni onlar teselli etti.

Sonra yandı sahte dünyanın ışıkları
Yokluğun daha bir aydınlandı
Ve sen yoktun ya
Karanlık, ışıktan daha aydınlıktı.

Ağlayan sokakları, ağzı büzülmüş havayı
Ve en üstte yokluğunu sırtladım.
Dedi uykusuzlar biz de gelelim
Ne zaman dönerim bilemem dedim

Dönüp arkamı öylece koyulduk yola.

Hadi dedi
Dizlerime kapanıp ağlayan yollar
Hadi dedi
Sensizlikten buz kesen hava
Ve ben
Hadi dedim
Her zaman bildiğim şeyi söyledim
Seni seviyorum deyip,
Bütün şehre ardın sıra ‘geliyorum’ diye seslendim.