Sensizlik Senfonisi

Çok birşey istemedim ben bu hayattan,
Fazla bir beklentim yoktu zamandan,
Olması gerektiği gibi geçip gidiyordu işte vakit.
Sonra bir mucize oldu,
Kader seni karşıma çıkardı,
Kısa zamanda olsa herşeyinle ilkim oldun,
Ağız dolusu ilk gülüşüm,
Aşka ilk düşüşüm,
İlk heyecanım, ilk kaybetme korkum oldun.
İlk dokunuşum kaleme seninle,
İlk isyanım, ilk tutkum,
Dünyaya ilk kafa tutuşumdun sen.
Ta ki bana ait gökyüzümden uçup gidene kadar,
Sen de gitmiştin işte göçmen kuşlarla,
Yarım bırakıp, yaralı bırakıp...

Biliyorum çok uzun zaman oldu sen gideli,
Seni hızlı buldum çabuk kaybettim ben,
Bir düş gibi gözlerimi açıp kapayana kadar yaşadık herşeyi,
Belki de biraz bu yüzden küskünüm hayata,
Küskünüm zamana,
Sensiz geçip giden mevsimlere...
Ama yine de arada aklıma düşüyorsun,
Yüzümde o hafif gülümseme,
Ve yine aynı aptallık,
Gözlerimde o hüzün bakışlar.
Yine de sitem etmiyorum yaşadıklarıma,
Bir beddua koymadım dilime,
Biliyorum;
Senden sonra her şey siyah beyaz kaldı bende...

Dünya küçük,
Zaman kısa;
Seninle karşılaşma ihtimalimizi düşünmek gelmiyor içimden,
Senden sonraki beni görmeni istemem,
Öyle bir ben kaldı ki geride,
Kıyamet kopsa da gitsek der gibi ben,
Öyle bir yaraladın ki solumdan,
Hangi aşka sığınsam sensizlik kapıyorum.
Hoşçakal gözüm,
Buna da Eyvallah...