Sensizlik Ölüm Gibi Şiiri - Zafercan Öztürk

Ben sevgilim ben,
Ve mısralarım benimle birlikte büyüyen,
Karanlık gecelerimin vazgeçilmezleri,
Yanımda onlar, burnumda tüten sen.

Kalbimde bir rüzgarın uğultusu,
Ve biraz olsun eksilmiyor içimde seni kaybetme korkusu,
Ölüm ırmak misali çağlarken damarlarımda,
Belki de bu sana yazdıklarımın, acı dolu sonuncusu.

Dayanmak güç, dokunamamak sana,
Hatta üzüntümü hafifletememek omuzlarında,
Vücudun bir veda elbisesinin içinde durgun,
Sakın ha bu halde çıkmak için yeltenme karşıma.

Önümde dizili fotoğrafların, elimdeyse eski bir kalem,
Korkma sevgilim, aç kapıyı gelen benim ben.
Dudaklarım çatlak çatlak, gözlerim koyudan mor,
Söyle bana o halde sevgilim, ne farkı var sensizliğin ölümden?