Seni Yazmak Şiiri - Zafercan Öztürk

Buruşmuş kağıtlarda kavuşuyorum yine sana,
İçimde kaybolmuşluklarla birlikte biraz hüzün.
Her bir satıra adın dökülü,
Ve sen çıkıyorsun her cümlede karşıma.
Uçsuz bucaksız okyanusların her dalgasında,
Sen çarpıyorsun kıyıma usul usul.
Gözümden düşen her damlama,
Sen ortak oluyorsun.

Seni yazmak, nasıl anlatmalı?
En büyük korkuların içinde,
Mutluluğu aramaya benziyor bazen.
Bazen kanatsız kuşlara kanat, çiçeksiz bahçelere çiçek oluyorken kelimelerim.
Bazen de yağmur olup düşüyor damla damla,
kalbimdeki kurak çöllere.
Kanıma katıyorsun kendini,
Damarlarımdan sen akıyorsun gece gündüz,
Ve vücudumun her yerinde hissediyorum seni.

Yalnız ürkek bakışlara sebep, seni yazmak.
Dışarı çıkınca etrafa bakamamak demek.
Saçlarındaki kaldırımlarda yürüyüp,
Gözlerinden boşanmak demek ırmak ırmak.
Kim olduğunu sorduklarında, şiirlerimdeki gibi anlatamamakta saklı seni yazmak.
Bir gece vakti bulutların üstüne çıkıp,
Yüreğinde ufacık düşme korkusu olmadan,
Yıldızları seyretmeye çalışmak gibi...
Biraz imkansız, biraz cesaret istiyor.
O yüzden ne zaman yalnız kalsam,
İlaç gibi geliyor bana seni yazmak.