Sensizlik-kimsesizlik

Bir çisenti yokluyor kalbimi,
Bir akşamüzeri.
Dağıttığım duygular tek vücut taarruza geçti yine.
Sıyrılamadım depresif yanımdan bir türlü.
Sabaha karşı bir vakit,
Salıyorum kendimi Beyazıt’tan Eminönü’ne dek.
Tramvay raylarından gözümü ayırmıyorum,
Kaldıramadığım yüklere müteakip,
Kendimi Marmara’nın soğuk sularına atma isteğiyle
uyanıyorum bazı günlere.
Bazı bazı bela da okuyorum yaşayamadıklarımıza.
Ve sonra çocukça bir ağlama tutuyor beni.
Nasıl da kaybettik çocuk saflığımızı?
Birbirimizi kaybedişimiz gibi.
Gerçi benim yokluğum bir kaybediş değil,
Bir bahşediş gibidir sana.
Ben geceler boyu akıp giden yalnızlık senfonilerinde,
Didik didik seni ararken,
Bir kez beni hatırlamış mısındır acaba?
Bir filmde duymuştum şuna benzer bir cümleyi;
Sensizliğin yarısı kadar zorsa bensizlik,
Çoktan kavuşmuştuk aynı şarkıları dinlerken,
Aynı zaman diliminde.
Sensizliğin yarısı kadar zorsa bile bensizlik,
Hakkım sonuna kadar helaldir sana.