Sensizlik de Bir Ülkedir

Bir gün dönersen o sokaklara…
Kaldırım taşları seni tanır, beni bekler…
Zaman bile baş eğdi sana…
En azılı düşmanın şiire döner…

Bu sabah seni düşündüm…
Demiryolu istasyonları gibi…
Uzaktın ve bekleniyordun.
Ben,
kalbimi tren raylarına yatırdım.
Geç, dedim.
Geç ki anla:
aşk bazen geç kaldığında başlar.

Adını söylemiyorum yüksek sesle…
Kırılmasın diye harflerin camdan sureti.
Her şey susmakla başladı bizde…
Ve susmakla bitti…
İki şiir arası bir hayat yaşadık…
Yarısı unutulmuş, yarısı eksik…

Senin adınla ıslatılmıştı…
Bu şehrin bütün sokak lambaları.
Ve bütün aynalar,
sadece seni gösterdi.
Beni o aynanın kenarına bıraktın…
Unuttuğun tarak gibi.
Ben,
her sabah sana benzeyen bir sensizlikle,
süsledim kendimi.

Ellerinle yoğuruyorsun şiirimi...
Sana yazılıyor içimden her dize…
Ey benim başlamaya cesaret edemediğim cümlem…
Seninle;
Sensizlik de bir ülkedir…
Ölüm bile,
bir şiirin son dizesi kadar güzel.