Sensizliğin Karanlığı Şiiri - Seyrani Göl

Gece, kapısını üstüme kilitledi yine,
sen gideli gölgeler bile yabancı artık.
Bir boşluk sallanıyor odamın ortasında,
adını söyleyince bile karanlık çatlıyor içimde.

Sokak lambaları sanki senin yokluğunu
damla damla damlatıyor kaldırıma;
üşüyor şehir, üşüyor içimdeki umut,
her adımın eksik, her nefesin yarım yine.

Rüzgâr, saçlarına dokunduğu günlerden
kalan bir hatırayı getiriyor bazen;
ama hepsi paramparça,
tutmaya kalksam avuçlarım kesilir yine.

Pencere camında silik bir hayalin duruyor,
sanki gitmemişsin de
birazdan dönecekmişsin gibi
aldatıyor beni karanlık.

Karanlık, adımlarına boşluk örerken
ben hâlâ gecenin içinden seni topluyorum;
sözcüklerim çatlasa da dokunmaya çalışıyorum
bir daha dönmeyecek bir sıcaklığı arıyorum.

Yalnızlık, omzuma çöken ağır bir sis şimdi
senin sustuğun yerden sızıyor içime,
ve ben bu sessizliğin kıyısında
kaybolmuş bir ışık gibi yavaş yavaş sönüyorum.
S.GÖL