Sensizliğin Karanlığı

Gözlerimde binbir hayal,
Uyku desen bende haram,
Ben uykudan uzağım,
Uyku ise benden çok çok uzak.
Tek düşündüğüm sensin,
İçimde kor gibi yanan ateş sensin.
Ben gönül vereyim de el mi sevsin?
Ne olacak sonumuz, bilmiyorum.
Bu ayrılık hasreti hep bizim mi kaderimiz oldu?
Yok mu başkası, biraz da o çeksin bu derdi?
Sen soluk alıyorsun ruhumda,
İçim içimi kaynatıyor;
Böylesi bir yalnızlık,
Hasret gecelerinde uzadıkça uzuyor.
Bu sorumsuz geceler,
Bu kimsesiz anlar...
Ben mi?
Ben yine bir kara bulut gibi, dökmek üzereyim içimdeki yağmurları.
Bir volkan gibi patlamak üzereyim.
Herkes tatlı uykularında,
Onları rahatsız etmek istemiyorum.
Çünkü;
Kimseyi aramıza sokmak istemiyorum.
Ve ben, senden çok uzaklarda olsam da,
Aslında senden hiç ayrı yaşamadım ki...
Günüm, gecem, saatim, saniyem, hep seninle dolu.
Seni sevmenin bedelini her an ömrümle ödüyorum.
Elin evinde kim bilir ne haldesin, belki de...
Belki de hiç düşünmüyorsun beni.
Ama olsun...
Ben ikimizin yerine düşünüyorum.
İkimizin yerine seviyorum.
Çünkü;
Ne sana doydum, ne de sen bana...
Artık bir yerde dur, bir yerde duy beni.
Ne olursa olsun, bir anlasan beni,
Her şey sil baştan olur.
And olsun ki!
Sevdamız, Mem û Zîn'in sevdasından daha büyük, daha güçlü bir destan olacak!
Bir efsane olarak anılacak bu aşk...
Memoçilo