Sensizliğin Halleri Şiiri - Veli Kölemen

Güneşsiz sabahlara uyanıyorum her gün
Kara bulutlar kapatıyor ışığımı
Bir umut belki çıkar gelir diyorum
Olmuyor üşüyorum.
Önceden sümbüller kokarken bahçelerim
Şimdi leş kokularıyla açıyorum gözlerimi
Kırlangıçların ötüşünü duyarken rüyamda
Karga seslerinin gürültüsünde uyanıyorum
Sensizliği bir türlü kaldıramıyorum
Olmuyor beceremiyorum.
İştahımı kesiyor içme dediğin sigara
Bu kadar acıya katlanamıyorum
Ne yapayım içiyorum.
Her gün evden çıkarken bir parça
Umut koyuyorum sefer tasıma
Olurda sana ulaşırım diye
Olmuyor elimde kalan umudu da
Kaybediyorum.
Açmıyorum perdeleri artık
Belki de sesin gelir diye araladığım pencereleri
Sonsuzluğa kapattım bugün
“Artık takıntılarla yaşamak istemiyorum.”
Diyorum olmuyor.
Artık gel ne olur
Kara bulutları çek üstümden artık
Güneşimi özledim ben
Sümbül kokan bahçelerimi özledim
Sabahları uyandıran kırlangıçları
Özledim.
Ben en çok da o gözlerime bakan
Gözlerini özledim.