Sensizliğin Ezgisi Şiiri - Handan Sezginer

Bu akşam ilk defa aradım seni
Köhne sokaklarında,
Kirli kaldırımlarında bu kentin.
İlk defa bağırdım adını avaz avaz.
Ve; utanmadan
Hıçkıra hıçkıra ağladım sokaklarda.

Gecenin kirliliğini yeni farkettim
Yeni anladım temizini
Pisini dünyanın.
Elektrik lambalarının tozunu
Kedilerin arzısını bu gece gördüm.

Acıyı bu akşam içtim ilk defa
Kirli kadehlerinden köhne bir meyhanenin
İlk kez hayal ettim
En mutlu günümüzde
Siyah giysilerinle seni
Umutlarımızı, arzularımızı düşündüm.
Sonra gittiğin sisli sabahı.

Trenin acı düdüğü çınladı kulaklarımda.
Senin yaşlı gözlerin geldi aklıma.
Unutma! diye haykıran sesin geldi.
Gidişin,
Ardından kahreden mektubun.

Resmin geldi aklıma sonra
Buruşmuştu cebimde.
Düzelttim önce özenerek.
Sonra milim milim yırttım.

Onu parçalayıp yok ettiğim gibi
Seni de, sevgini de
Söküp atmak geldi içimden
Ellerim çaresizce gitti yüreğime
Ve... adın istemeksizin
Döküldü dudaklarımdan
Üstüste, birbiri ardınca döküldü.
Avaz avaz.
Deli dediler bana, delirmiş dediler
Sarhoş dediler, aldırmadım.
Sonra dışarı attılar beni, istemediler.

aynı senin gibi,
İşte o zaman ağladım ilk olarak
Hıçkıra hıçkıra ağladım
Hayretle bakan gözlere aldırmadan
Evrenden korkmadan ağladım.
İlk defa bu akşam unutmak istedim seni
Ve..Delice sevdiğimi bugün anladım.