Sensizliğimi Topluyorum Yalnızlığın Kany ...

şaşkınlığımı gizleyemedim, bana öyle bakıyordun ya
bir yanımda şimşekler çakıyordu
alev alev yanıyordu gözlerim
durman gerekiyor diyordu bir yanım
durman gerekiyor, nöbet nöbet yaşadıklarım..

yalnızlığın kanyonunda
rüzgarın savurduğu mutluluklarla esiyordum duman duman
gülümsüyordu dudaklarım
burulmuş tebessüm beklentilerini itelemişti bir kenara
dostum muydu?
kendine geldi düşüncelerim
bir ara hatırladı geçmişi
bir ara yaşadı canım kadar yakın olanları
bir ara verdi, takılmış plak gibi
biletsiz çıkılmış yolculuğun yorgunluğu vardı dizlerimde
ezanım okunmuştu ama namazım kılınmamıştı..

“kaçak yolcu muydum? sinmiş ve korkak
yoksa ötelendim mi?
yoksa
seviyesiz hayatların tenha köşelerinde mi yaşıyordum?
söz vermiş miydim bezm-i elestte?
ya sen, sen de orda mıydın? ”

zannetim ki
doğduğunda başlayan sonsuzluk
teninin kokusuna yerleşmişti
sen, benim için doğduğunda..
bir umut koştum yanına
bir ümit yerleştim sevdana
bir perde aralanmıştı gökyüzüne
bir tutam lavanta kokusu sürülmüştü varlığıma
boşluğa doğru kayan sensizliğimle
raks ediyordu gölgem bir ara
bir tutam neşe yayılmıştı taş sokaklar arasına..

gizleyemiyordum şaşkınlığımı
fırtınaların söküldüğü yalnızlık kanyonunda
tenha bir köşeye sıkışmıştı yüreğim
lavanta kokusu tütsülenmiş taş sokaklardan
kucak kucak topluyordum sensizliğimi..

27.09.2012 / 22.00
Ataşehir