Sensizliğimi Eve Sakladım

gidişin varsa anlamı var kalmaların

esirinim huzura varan ağlayışıyla Haziranımın

dingin bir Akdeniz hava kararmaya yakın

bulutlar lacivert pencereme yaklaşamıyorum

dışarıda sen yoksun ki...

odam benden yalnız

kapısına dokunsan en güzel günü alır içeriye

perdelerim beyaz kumaştan

ama dışarıda sen yoksun ki...

balkonlar geceyi ağırlamaya hazırlanıyor

dışarda yaprakları siyah görünen bir ağacın telaşlı hışırtısı

uyudun mu? ...

mışıl mışıl nefesini özlüyorum...

nedense korkuyorum

seni görünce nazlı bir çocuk gibi ağlamaktan

içimde hala yaban otlarının kokusu

meğer hep seni özlemişim bunca yıldır

seni aramışım

gözlerini öpmeyi aramışım

şehrin ışıkları sarışın ve suskun

hayata dargın gibiyim

hayat geceye kırgın

esmer bir yaralanmak bu

kızıl bir ölmeyi gözetler gibi

hayat bir intihar mırıltısı bir tanem

konuşsa bitecek sanki tüm dertler

intiharımla yalnız sana sevdalıyım

senin bu kirli ama fedakar intiharın coşkusu

omzunun yokluğunu tadıyorum ateşli bir hastalık gibi

sensizliğimin ölüme koyduğu kotadır umut

ilk yağmur kokusu kadar sade

bu gece eve giderken dışarı bakmadım hiç

otobüsün kirli camlarından

kendimi görmek istemedim yalnızlığımı

sensizliğimin uğursuz uğultusu yankılanıyordu

bomboş sokaklarda

sokaklara bakmadım

sensizliğimin acısını eve sakladım

dışarıda sen yoksun ki...

sensizliğin acısını sevsem yanaklarıma üşüşen bu sıcaklık

dindirir mi ki seninle öpüşmek tutkusunu içimdeki

sensizliğimi eve sakladım

yatmadan ağlamak için

ama sana ama senin için

kirli hüzünlü pencerelerden dışarı bakmayarak

kendimi düşünmemekten medet umarak