Sensizliğim Şiiri - Abdurrahman Taşin

Çocukluk hüzünlerime karışan en büyük acı olarak,
Seni anıyorum şimdi.
Kanlı kalemimle, solgun yüzümle…

Ebediyete tekabül ettiğin,
O mayıs gecesi,
Hayatımdan bir şeylerin koptuğunu hissetmiştim.
Ömrümün akıl erdiremeyecek,
Bir sıcaklığı yitirmiştim.
Bir avuç elde,
Belki de okşamada...
Böyle bir hissim olmayacaktı.
Çünkü sen yoktun…
Mutlulularımı bölmüştün,
Tek hatıra olarak,
Biriktiremeyeceğim sevdalar bırakmıştın. Ağır geliyordu taşıyamıyordum olmayan sevdaları…
O yüzden mi geceler hep acı veriyordu? Hıçkırıklar düğümleniyordu boğazımda. Hayat bana daralıyordu...

Seni bekliyordum gelmeyeceğini bile bile, Yaralarımı kanatıyordu her defasında, Rüyalarıma geleceksin umuduyla uyumak. Her defasında hayal kırıklığıyla güne uyanmak. Sadece bir defa sarılmanı öpüp koklamanı istemiştim.
Rüyam da olsa bile,
Çok mu şey istemiştim?

Günler aylar yıllar solarken,
Solduramadığım sensizlik acısı öyle bir iz bırakıyordu ki şafağıma... Ben şafakta mahkum kalıyordum inadına, Şafak bu kadar acı olmamalıydı… Ama sensiz bir mutluluk düşleyemiyordum ki! Şafaklar sensiz, güneş sensiz di...

Silkelersem gövdemi, kesik başlı cesetler düşer kaldırımlara.
İsyanım boğardı belki de bu şehri. Tuttum yüreğimi, bırakmadım. Sevdalara, kapattım gönlümü. Gülmeleri yasakladım.
Mutluluklarımı erteledim.
Belki bir güne…

Ölümü düşündüm bir uçurum mavisi gözlerle. Bahara inat yel gibi…
Mevsimlerimi hep kara seçtim. Umutları solan, bir yüzün yansımasıydım aynada.

Yağmurları saymaya başladım. Senin uğrunda döktüğüm, gözyaşları kadar yoktular.
Bu beni daha da öfkelendiriyordu… Öfke kusuyordum.
Kızgın ateşler düşlüyordum.
Yaramı kanatıyordum...

Sonra;

Sel olup ağlıyordum.
Yüreğimin derinliklerine akıyordum. Fırtına oluyordum.
Bahar kokan havaya inat…
O yıkılmaz sanılan umut kalelerimi yerle bir ediyordum.
Geriye bana bir kelebek kanadı zayıflığı kalıyordu…

Sersefil dolaşmak bu sokaklarda, İçimi boşaltmak
Öfkelerimi kusmak istiyordum artık...
Ne yöne baksam dar.
Konuşmak istesem,
Dillerim lal, Hayat bana değil ben hayata küstüm…

Gözlerim şimdi bir alev yangını, Mavilerimi yaktım.
Bütün çılgınlıklarımı kuşandım. Sana doğru geliyorum.
En yakın bir uçurum istasyonunda, İntihar olup yağacağım gözlerine…