Aylan'ın Ninnisi Şiiri - Abdurrahman Taşin

Henüz ışıltısını hissetmeden hayatın,
Sesini duymadan kuş cıvıltıların.
Kulaklarımda yankılan-ı verdi bombaların sesi.
Henüz damarlarımda dolaşmadan aktı dışa kanım.
Gözümü açamadan sürgün yedi yüreğim...

Ey insanlık!
... Şu küçük bedenim çok mu büyük geldi hayatınıza, beni barındıramadınız mı şu koca dünyanıza?
... Siz!
Gülüşlerimin tam ortasından nişan alan cellatlar.
Bu kadar mı ürküttüm sizi?
... Ey kahpe sulara sürülen bedenimin ağırlığında kalan insanlık!
Benim nefessizliğim size nefes mi oldu.
... Ey güneşi hissetmeden karartan eller.
Benim gözyaşlarım izin verir mi o güneşin bir daha doğmasına?
... Ey okyanus zebanileri!
Sarmadan ellerim annemi okyanuslarda kulaç mı atacaktı?
... Baharın habercisi olan gülüşlerimi kırbaçlayan tür!
Bütün gülüşler matemime gömüldü bir daha çiçek açar mı sanırsın.

... Oy öldürdünüz bütün umutları.

Oysa;
... Sevgi dolu gülüşümle yüzüne değdiğim her insana tebessüm olup yağacaktım.
Savaşta açan bir çiçek gibi umut olacaktım tüm solan yüreklerde.
Yangın yerine dönmüş dünyaya bir damla su olacaktım...

Bahar ne zaman gelir bilir misin?
... Çocuk çığlıkları dindiği zaman.
Güneş ne zaman doğar bilir misin?
... Çocuklar güldüğü zaman.
Huzur ne zaman gelir bilir misin?
... Çocuk ölümleri durduğu zaman.