Sensizliğim Şiiri - Caner Gümüş

Gidenlere bir kapı aralanıyor ufuktan,
Ölüyor hüzünlü bulutlar günlerce.
Bir sen gidiyorsun o kapıdan,
Sensizlik doluyor dünyaya binlerce.

Bir tarafta seni kaybedişimin yası,
Bir yanda ise bakmakla yükümlü olduğum,
Binlerce sensizliğim var.
Ne zaman seni düşünsem,
İlla ki biri karşıma çıkar.

Konuşuyoruz öylece.
Biliyorum daha erken.
Havadan sudan ama sohbetler.
Sensizlik çok sıkıcı gerçekten.

Ben alışkındım oysa sensizliiğe,
Gözümü kırpa kırpa alıştım.
O anlarda intihar etti kirpiklerim,
Boşluğa düştü.
Hepsi birer sensizliğe dönüştü.

Alışkınım sanmıştım.
Biliyordum yazı ve baharı.
Görüyordum geceyi ve gündüzü.
Kim ne demiş,
Kim ne duymuş,
Her şeyin farkındaydım.
Ama gözümü kırpmışım,
Ve hiç açmamışım gibi,
Bu karanlık niye!
Ben sensizliği hiç tatmamışım ki.
Sensizlik buymuş.

Peki nasıl çıkarım bunca sensizliğin içinden,
Üstelik sen olmadan!
Belki bende hüzünlü bulutları geçip,
Çıkmalıyım gidenlere açılan kapıdan.
Orada olacak mısın ?