Sensizliğe demlenen çay Şiiri - Erdem Öz ...

Bugün perdelerimi topladım,
biraz sabır, biraz toz birikti üstlerinde.
Rüzgâr uğradı, “O dönmeyecek,” dedi,
ben de “olsun,” dedim,
“insan bazen gitmeyene bile el sallamalı.”

Çaydanlıkta yine taştı kalbim,
ocağın diliyle tartıştık biraz.
“Sen çok karıştırıyorsun,” dedi,
“evet,” dedim, “çünkü biri karışmasa içim çöker.”

Radyodan eski bir kadın sesi geldi,
sanki benim içimden geçti.
Yarım kalmış dualar gibi çınladı mutfakta.
O an anladım:
yalnızlık, Allah’ın fazla yaktığı bir sobadır.

Bir fincanın dibinde seni unuttum sandım,
ama her yudumda adın geri geldi.
Bir insan, birini böyle içebilir mi,
ben seni çay gibi demledim,
bekledim, dibe çöktün.

Komşu kapıyı çaldı,
“iyisin değil mi?” dedi,
“iyiyim” dedim,
ama evin içi ‘yok’sun kokuyordu.
Kedim bile küsmüş,
kuma gömüyor adını.

Geceleri aynayı ters çeviriyorum,
çünkü yüzümde senin bakışların kalıyor.
Bir adam, kendi suretinden bile kaçıyorsa,
artık geri dönmez kimse.

Bakkaldan tuz alırken unuttum kendimi,
torbada senin eski bir kelimen vardı,
eve gelince döküldü,
yer silerken ağladım,
sabun kokusu bile teselli etmedi.

Bir mektup yazdım,
postalamadım,
çünkü bütün postacılar yorgun artık.
Bir tek Tanrı biliyor
senin bana ne yaptığını.
Ama ben ona da anlatmıyorum,
utandım.

Sabaha karşı,
mutfak lambasının altında seni düşündüm.
Çay kaşığıyla kalbimi karıştırdım biraz.
Sonra usulca dedim kendi kendime:
“Bir gün gelir, bu adamın da gülüşü toplanır.”