Sensiz Paris Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Güya Paris ‘teyim, Sen Nehri kıyılarında,
Güya insan dolu motörler geçip gidiyor yanımdan,
Güya balık tutuyor mutlu mutlu insanlar,
Tablolarını satmaya çalışan ressamlar,
Kitap satanlar,
Öte-beri alanlar,
Yanımda sadece senin hayallerin, anam-babam,
Kalanını yemiş tüketmişti
Zamanlar.

Sensiz Eyfel midir bu Eyfel?
Bu Madlen, bu Monparnas, bu Senmişel,
Bu Motpike Avnüsü, bu Rüvey Sokağı,
Larepüblik, Sendeni, Lafayyet?
Sensiz hiçbirinin önemi yok zerre kadar,
Hayret.

Sonbon ‘dayım, taşlarına oturmuşum Panteon ‘un,
Seni arayıp duruyorum kalabalıklar arasında,
Herkes kendi dünyasında,
Benim dünyamdaysa bir sen, bir sen…
Ne olurdu
Rasin Sokağı ‘ndan
Görünsen?

Lüksemburg Sarayı ‘nın havuzunda
Oyuncak gemi yüzdürüyor büyükler,
Küçükler büyük büyük konuşuyor,
Senden-benden söz ediyor bana göre dünya-alem,
Aşkımızı nereden öğrenmişler,
Bilemem.

(BİR ESİNTİLİ KUŞLUK VAKTİ isimli Serbest Şiirler înden > 91-92/100)